Budget of niet?
De drie pubers van het gezin waar ik aan het werk was, kregen geen zakgeld. Wel stopten pa en ma ze regelmatig 10 of 20 euro toe wanneer de kinderen iets leuks gingen doen. Je kunt je voorstellen dat, dat in een zomervakantie van 8 weken aardig oploopt. Terwijl ik met ze in gesprek was over hun financiën kwamen ze tot de ontdekking dat ze, zonder dat ze het van elkaar wisten, de kinderen alleen al die week ruim veertig euro hadden toegestopt. In een ander artikel schreef ik al dat veel mensen een kasboek als ouderwets ervaren, terwijl het nog steeds goed kan helpen om inzicht te krijgen. (Lees hier het hele artikel)
We spraken af dat dat er financieel niet meer vanaf kan. Het is in ieders belang wanneer de kinderen voortaan een vast bedrag per maand als zakgeld krijgen. Geen lunches meer die spontaan door vader of moeder worden gefinancierd, maar kinderen die leren omgaan met een vast budget zakgeld en hetgeen ze met baantjes bijverdienen.
Kleedgeld?
Kleedgeld konden we het niet over eens worden. Moeder vond dat de kinderen helemaal niet zoveel vragen op dat gebied en dat daar geen buitensporige bedragen naartoe gaan. Ze vertelde mij dat wanneer haar zoon dure schoenen of een duur Ajax shirt voor voetbal wil, hij dit deels zelfs moet financieren.
Ik gaf op mijn beurt aan dat ik dat ook zo doe. Je krijgt schoenen voor 100 euro en als je duurdere schoenen wilt, dan moet je het verschil zelf bijbetalen. Hun drie kinderen hebben allebei een bijbaantje, dus op zich klinkt dat heel redelijk.
Wanneer is genoeg, genoeg?
Dat was het moment dat de vader zich in het gesprek ging mengen en vroeg, wanneer is genoeg, genoeg? Moeten we het goed vinden dat onze kinderen altijd naar het hoogst bereikbare verlangen? Moeten we het goed vinden dat ze buiten ons budget gaan en daardoor soms buitensporige bedragen uitgeven aan een telefoon, hun computer of een paar schoenen? Of moeten we ze leren om genoegen te nemen met ‘goed genoeg’?
Dilemma
Ik vond het een boeiende stelling. Leren we onze kinderen om altijd maar meer te willen door het goed te vinden dat een door door ons bepaald budget tot soms een buitensporig bedrag mag worden aangevuld? Het is tenslotte hun geld. Wat gebeurt er met die kinderen wanneer ze straks gaan studeren of op eigen benen staan? Zorgen wij er als ouders met onze opvoeding niet juist voor dat we straks kinderen in de maatschappij zetten die niet kunnen budgetteren. Die vinden dat ze nog steeds die dure telefoon of die dure schoenen moeten kunnen kopen omdat ze die nou eenmaal mooier vinden dan de goedkopere variant? Ook al valt deze buiten hun budget?
Ook ik laat mijn kinderen bedragen die boven mijn gestelde budget uitgaan aanvullen. Wel stel ik daarbij een maximum bedrag dat ze mogen aanvullen. Toch heeft dit gesprek me aan het denken gezet. Moet ik niet ook mijn kinderen gewoon leren om genoegen te nemen met mijn budget, met wat ik een redelijk bedrag voor een paar schoenen vind. Worden ze daar uiteindelijk niet gewoon een leuker en vooral gelukkiger mens van?
Zie ook het artikel Keuzestress je kan niet alles hebben.
Meer lezen over budgetten? Lees ook “Boodschappen wat is jouw budget?“”.